HU (Supremo's POV)

KIB: Ito ang story ko na mababasa nyo sa Reedz5. Ipinost ko na para sa mga hindi makakabili ng book! And… Na-miss ko rin kasi sila Zein and Ace eh hahaha! Enjoy reading!

Chapter 25: Birthday

Supremo’s Point of View

Kanina pa ako pasulyap-sulyap sa wall clock dito sa office namin. Kanina pa rin ako naririndi sa mga sinasabi ni Miss Kath. “Ano na President Ace? Darating pa ba ang secretary mo?” she asked again. Kulang na lang ay takpan ko na ang tainga ko.

“Hindi mo matatapos ang mga ‘yan hanggat wala sya.” Gatong naman ni Vice Ty.

“Just mind your own business.” Hindi ko naiwasang masungitan si Vice President Onel Ty. “Hindi naman kayo ang matatambakan ng trabaho.” Inis na tumayo ako sa upuan ko at lumabas ng office na ‘yon.

Hindi ko maiwasang makaramdam ng pagkainis kay Miss Shion. Napagpasyahan ko na lang na dumaan na muna sa dorm nila at magbabakasaling naroon pa siya. Bawat estudyanteng makakasalubong ko ay bumabati, ang iba ay yumuyuko pa.

Hindi kalayuan ay natanaw ko na ang isang grupo ng magkakaibigan. Kahit na medyo malayo ako sa kanila ay dinig na dinig ko ang kanilang mga tawanan. Hindi ko maiwasang mapangisi lalo na nung nakita ko ang ngiti sa labi ni Miss Shion. Nagagawa nya pa talagang ngumiti, huh?
Nawala ang ngiti sa kanilang mga labi nang humarang ako sa daan nila. Hinawakan ni Miss Shion ang braso ng isa sa mga kaibigan niyang babae na nagngangalang Almia Mendez. Sinubukan nilang lumihis ng daan ngunit mabilis ko ‘yong napigilan.

Kumunot ang noo ko nang hindi man lang nawala ang ngiti sa labi nya dahil sa ginawa ko. Akala ko ay iikutan nya ako ng mata o sisimangutan. Okay. Now, anong meron sa ngiti nya? Kakaiba rin ang saya nya ngayon. Ito ba ang dahilan kaya siya na-late?

“Ang aga pa pero may panira na ng araw.” Dinig kong sinabi ni Matthew.

Hindi ko gaanong mapagtuonan ng pansin ‘yon. There’s really something behind her smile today and it really makes me curious. Alam kong may connection ‘yon sa kung bakit parang wala lang sa kanya na late sya.

“’Wag na lang natin pansinin. Mas maraming magandang bagay na pwede nating isipin para gumanda ulit ang araw.”

“Syempre, kami ang kasama mo kaya mag-e-enjoy ka,” sabi ni Davies na isa rin sa kanyang mga kaibigan. “Sino pa ba ang makakapagbigay ng ngiti sa’yo kundi ang mga kaibigan mo.” Dugtong pa nito.

Hindi ko alam kung ano ang sinasabi nila ngunit hindi nakaligtas sa aking paningin ang pagkapit ni Miss Shion sa braso ni Matthew. Okay. I have to end this conversation. We are wasting so much time here and I just want to remind my secretary about her responsibility. Mukhang nakalimutan na nya ito.

“I know right,” nakangiti nya pang sinabi.

Hinintay kong magpaalam si Miss Shion sa kanyang mga kaibigan ngunit alam kong hindi nya ‘yon gagawin. Tumikhim ako para kunin ang kanilang mga atensyon dahil parang nakalimutan nilang nasa harapan nila ako.

“O, Supremo, nandyan ka pala,” natatawang sabi ni Miss Shion.

“Yeah. Mukhang nagkakasiyahan nga kayo pero kailangan ko na ang secretary ko.” Pinanatili ko ang pagkakalmado. I also don’t want to be rude. This is me. Sinasarili ko ang lahat hanggat kaya ko. Hindi ko pinapakita ang mga gusto nilang makita. Kahit nakakaramdam ako ng takot ay hindi ko ipinapahalata dahil darating ang araw na kami naman… kami naman ang kakatakutan nila.

“Secretary? Are you referring to me? Akala ko may bago ka ng secretary. Ano ang maipaglilingkod ko sa inyo, Supremo?”

Kahit na halatang naiinis na sya ay hindi pa rin nagbabago ang sigla sa kanyang ngiti. Damn. Kailan pa ako naging apektado sa ngiti ng isang tao? This is insane!

Nagpaalam na rin naman sya sa mga kaibigan nya. “Thanks for the surprise. You don’t know how happy I am. Kita tayo mamaya.” Kumaway pa ito sa mga kaibigan nyang naglalakad na palayo. Bakas pa rin sa kanilang mukha ang pagtutol sa pagpapaalam ni Miss Shion.

Surprise? Anong meron at bakit parang may surpresang naganap? Kaya ba sobrang saya ni Miss Shion? Anong meron ngay---Argh! Ano bang pakialam ko? Psh.

“Why are you so damn happy?” Hindi ko na napigilan ang magtanong. Naglalakad na kami ngayon papunta sa office.

“That’s none of your business.”

“Watch your words.” Pinaningkitan ko sya ng mata ngunit hindi nya ‘yon pinansin.

Sa lahat ng taong narito ay sya lang ang nakakagawa nito. Siya lang ang nakakatingin sa akin ng ganito na parang mababa akong uri. Siya lang ang nakakagawang pagsalitaan ako ng ganito. Bigla kong naalala nung tinulungan ko syang maglinis sa cafeteria. Oh, damn. Ayoko nang maalala ‘yon. Naawa lang ako sa kanya at ‘yon lang ‘yon.

Pagkapasok namin ay dumiretso na kami sa table. “It’s been three days since the Bloody Week started. Thirty students are already dead,” biglang sinabi ni Vice Ty.

“Who cares?!” Hindi ko maiwasang mainis dahil hindi ko naman tinanong.
Sinulyapan ko si Miss Shion na ngayon ay nag-aayos na ng mga papeles sa table. Hindi ko pa rin maiwasang punain ang ngiti sa kanyang labi. Ano bang meron ngayon? What’s with the surprise? Baka naman---

Tumingin ako kay Vice Ty. “What’s the occasion now?” tanong ko.

Naguluhan si Vice Ty. “Sa tingin ko, si Miss Secretary dapat ang tanungin niyo, Supremo,” sagot nito. Tumayo ito at binuhat ang ibang papeles na nasa mesa. “I have to go.” Sabi pa nito bago lumabas.

Napatingin ako kay Miss Shion na nakatingin pala sa akin. Nakakunot ang noo nito at mukhang naguguluhan din. “What?” tanong nya.

“What’s the occa…I mean to celebrate…Err! Nevermind.” Sinubsob ko sa mesa ang aking mukha. Damn. Bakit ba kasi ako nagkakaganito? Okay. I admit it. Gusto kong malaman kung bakit sobrang saya ni Miss Shion at kung bakit may surpresa na naganap.

Muli kong iniangat ang mukha ko at tumingin kay Miss Shion. Naguguluhan pa rin ang mga mata nya na halatang nagtatanong kung bakit ako nagkakaganito. “Bakit ka nakangiti kanina?” tanong ko.

Gusto kong matawa sa tanong na ‘yon dahil parang ipinagkakait ko na sa kanya ang ngumiti.

“Bakit parang ang saya mo?” tanong ko pa.

“Walang special sa araw na ‘to, Supremo. Next week pa ang foundation day.”

Wala nga ba?

Sinubukan kong muling ibalin na lang sa mga papeles na nakalatag sa lamesa ang tingin ko ngunit hindi ako makapag-focus sa mga ito. Pasimple akong tumingin kay Miss Shion. Nahuli ko syang nakatingin din sa akin. Tinaasan nya ako ng kilay.

Kinuha ko ang student’s information sa mga papeles. Kumunot ang noo ko nang makita ang isang impormasyon tungkol kay Zein. Lahat ng katanungan sa isip ko ay nabigyan ng kasagutan. Damn it. Birthday nya pala ngayon? Kaya pala.

Akala ko ay matatahimik na ako nang malaman ko na kung bakit sya masaya ngayon at kung bakit may surpresang naganap ngunit hindi pa pala. Hindi ko alam kung bakit pero parang may kulang pa. Okay. Nababaliw na ako.

Bumuntong-hininga ako bago hinarap si Miss Shion. Hindi ako makapag-isip nang maayos ‘pag andito sya.

“Leave me alone,” utos ko.

Napanganga sya sa sinabi ko at halatang hindi makapaniwala. Gusto kong malinawagan sa mga iniisip ko. Kailangan kong mapag-isa. Tinaasan ko sya ng kilay nang hindi sya kumilos. Miss Shion is a distraction to me. Hindi ako makapag-isip nang maayos ‘pag nasa tabi ko sya.

“Leave me alone!” Pasigaw na sabi ko.

“Oo na! Hindi ka makapaghintay? Heto na nga, aalis na. Peste!” sigaw nya bago padabog na umalis. Narinig ko pa ang mga sinabi nya sa akin ngunit medyo malabo na. Naiwan akong tulalang nakatingin sa saradong pinto.

Tumayo ako at umupo sa taas ng lamesa ko at nag-isip. Today is her birthday. They surprised her. ‘Yon ang dahilan kung bakit may kakaiba sa ngiti nya ngayon. Okay. I get it. Huminga ako nang malalim bago kinalma ang sarili ko.

Umupo akong muli sa upuan para ipagpatuloy ang pagsasaayos ng mga papeles. Nasa kalagitnaan na ako nang mapansin na bali-baliktad pala ang pagkakaayos ko. Inis na binagsak ko sa lamesa ang mga papeles na ‘yon at lumabas.

Sumasakit ang ulo ko.

Naglakad-lakad ako. Ano pa ba ang gumugulo sa aking isipan? Nasagot na ang tanong ko kung bakit sya masaya. Pero bakit parang may kulang pa? Bakit parang hindi sapat na nalaman ko ang impormasyon na ‘yon? Ano pa ba ang kulang at bakit nagkakaganito ako?

Hindi ko namalayan na nasa cafeteria na pala ako. Tumahimik ang mga estudyante dahil sa pagdating ko. Halos hindi rin sila makatingin sa akin. Nagpatuloy ako sa paglalakad hanggang makarating ako sa harap ng isang cake.

Cake?

“Can I have this one?” Tanong ko sa babae. Tumango ito at ibinigay sa akin.

Nang nasa kamay ko na ang cake na nasa box ay nagtaka ako. Hindi ako mahilig sa matamis. Bakit ko kinuha ang cake na ito? Oh shit. Nababaliw na ako. Nanatili akong nakatayo at nakatitig sa cake na hawak ko.

I was about to return the cake when Miss Fritzy Saldivar suddenly appeared in front of me. “Whoa. What’s with the cake, Supremo? Hindi mo naman birthday.” Nakakunot-noo na sinabi nya.

Birthday?

“Cake is for birthday?” tanong ko.

She rolled her eyes. “No. Cake is for funeral. Duh.”

“What?” Hindi ko sya maintindihan.

Ipinatong ko sa table ang cake na dala ko. “Ano ba ang kadalasang ginagawa pag birthday?” tanong ko. Now, I am asking weird questions.

Tumingin pa ito sa taas na animo’y nag-iisip ng maisasagot. “Cake!” masaya nyang sinabi.

“Aside from cake?”

“Teka. Sino ba ang may birthday?”

Nanuyo ang lalamunan ko. Inayos ko ang salamin ko at tumayo nang maayos. Why am I acting really weird today? “What do you expect when it’s your birthday?” tanong ko pa.

“Hmm… Your presence? Or maybe just a greet will do.”

Tumango ako bago umalis. Iniwan ko na rin ang cake na ‘yon Greet? Why the hell would I greet her? I am not her friend and we are not even close. She’s just my secretary and I know she doesn’t also expect a greetings from me.

Buong maghapon ay wala si Miss Shion. Halos ako na rin ang gumawa ng mga trabaho nya. Malamang na kasama nya ang kanyang mga kaibigan nya ngayon since today is her fucking birthday.

“Your secretary is useless.”

Napatingin ako kay Miss Kath dahil sa sinabi nya. Hindi ko alam kung bakit nagre-react ako nang ganito dahil lang do’n. Hindi ako naging ganito sa dating secretary na si Miss Fritzy Saldivar. This is new to me. Ano ba ito?

“What? Don’t tell me ipagtatatanggol mo pa sya? Iniwan ka nya rito. S’ya dapat ang gumagawa ng mga ito.”

“No. Pinaalis ko na s’ya.” Sinubukan ko pa rin ang kumalma. Damn. Nahihirapan akong kumalma ‘pag si Miss Shion na ang involved.

“Why?”

“Because today is her fucking birthday! What the hell is wrong with you? Hindi ba pwedeng magpahinga s’ya kahit ngayon lang?”

Hindi na sila nagsalita matapos no’n. Hindi na rin ako kumibo. Naiinis ako na ipinagtataggol ko na s’ya. Ngunit mas naiinis akong isipin na kanina pa ako nagtatanong sa kanya kung ano ang meron sa araw na ito pero hindi man lang nya sinabi.

Gusto n’ya pa talaga akong pahirapan, huh?

Medyo hapon na rin nang lumabas akos ng office. Naglakad-lakad akong muli. Hindi pa rin ako matahimik. I have to do something about this dahil mukhang hindi ako papatulugin nito.

Napahinto ako nang makasalubong ang grupo nila Miss Shion. Nagtatawanan pa rin sila. Nakaramdam ako ng inggit. Hindi ko naranasan ang maging ganon kasaya. I admit it.

Tumingin ako kay Miss Shion na nakatingin din sa akin. Hindi katulad kanina ay parang kahit papaano’y kumalma na s’ya.

“Can I talk to you?” tanong ko. Halos kapusin ako ng hangin dahil lang do’n. Kailan pa ba ako humingi ng permiso sa mga katulad nila? Kung magtatanong ako ay diretso agad at wala ng tanong-tanong pa.

“No.” si Matthew ang sumagot ngunit nanatili ang tingin ko kay Miss Shion.

Hurmarap si Miss Shion sa mga kaibigan nya. “Mauna na kayo.” Sabi nito sa kanila.

“Tsk.” Naunang naglakad palayo si Matthew at mabilis namang sumunod ang iba pa nyang mga kaibigan.

Kaming dalawa na lang ngayon ang naiwan. Lumakas ang ihip ng hangin kaya medyo nililipad nito ang buhok nya. Hindi ko maiwasang mapatitig sa kanyang mukha. May naalala ako kaya mabilis kong iwinaksi ‘yon.


“Anong kailangan mo?”

“Wala ka ba talagang balak sabihin sa akin?” Hindi ko maiwasang masungitan sya lalo na ‘pag naaalala ko ang kanina na halos mabaliw ako sa kakaisip.

Kumunot ang noo nito at halatang hindi naintindihan ang sinabi ko. Maging ako ay hindi ko maintindihan ang sarili ko. Bakit ako nagiging ganito sa babaeng ito? Bakit ganito ang epekto nya sa akin?

“I know there’s something about your smile. Pinasakit mo ang ulo ko.”

“Ha?”

Huminga ako nang malalim. Hindi ko inakalang masasabi ko ang mga katagang ito. Hindi ko gusto ang nararamdaman kong ito. Naguguluhan ako ngunit sa ngayon ay susundin ko muna kung ano ang nararamdaman ko.

“Happy birthday, Zein.”

---End of Chapter 25---